کاوش موضوع ایجاب و قبول

ایجاب و قبول به هر چیزی گفته می‌شود که بیانگر قصد و اراده طرفین قرارداد در انعقاد یک عقد باشد. به عبارت دیگر ایجاب و قبول نشانگر قصد انشایی طرفین یک عقد است؛ طرف ایجاب کننده، موجب و طرف قبول کننده، قابل نامیده می‌شوند. انشاء در لغت به معنای ایجاد و به وجود آوردن است و قصد انشاء به معنای به وجودآوردن یک ماهیت در عالم خارج. به‌طور کلی ایجاب به معنای آن است که شخصی اراده خود را برای ایجاد یک قرارداد به دیگری اعلام کند به تعبیر دیگر ایجاب اولین انشای یکی از طرفین عقد است که زودتر از طرف دیگر اعلام می‌شود. قبول نیز به معنی پذیرش ایجاب است و در معنای اصطلاحی انشای بعدی است که به موجب طرف دیگر معامله انشای طرف اول را می‌پذیرد بدین ترتیب شخص با رضایت خود نسبت به ایجاب، یک قرارداد یا همان عقد را ایجاد می‌کند. مطابق بند اول ماده ۱۹۰ قانون مدنی ایران یکی از شرایط صحت قراردادها، قصد و رضای طرفین است و این قصد و رضا تنها به وسیله ایجاب و قبول مشخص می‌گردد. در تمامی عقود، ایجاب و قبول در کنار سایر شرایط صحت مندرج در ماده ۱۹۰ قانون مدنی، رکنی جداناپذیر از تشکیل عقد است.... بیشتر در ویکی پدیا